Nice 5’lere..

Beni bilenler bilir ya uzun uzun konuşmayı severim. Sevdiklerimle saatlerce hiç susmadan çene çalabilirim. Burada sayfalarca yazı yazabilirim. Kelimelerle hep iyi geçinmeye çalışırım ama…

Evet ama! tam o nokta da bir ama var işte.. Bu kadar kelimeleri seven biri olarak hayatta konuşmayı hiç beceremediğim zamanlarımda var çünkü benim. Bir çok sinirlenip üzüldüğümde kapıları kapatıp konuşçak gücü ve kelimeleri uzun zaman bulamam, bir de çok mutlu olduğumda insanlara teşekkür edecek kelimeleri bulmayı hiç beceremem ben. Ne desem az, ne desem eksik kalmış gibi hissederim bu durumda duygularımı anlatmaya. Şimdi de nasıl anlatırım bilmiyorum bu yüzden duygularımı. Nasıl teşekkür ederim bu her günü birlikte geçen 5 yıla ve daha fazlasına..

Hem söylecek çok şeyim hem de hiçbir şeyim yok gibi. Yaşadığımız güzellikleri/ kimi zaman birbirimize gerçekten sinir olmamamıza, hayatta tökezlememize rağmen 🙂 sonunda ortak bir nokta bulmamızı/ birbirimizde sevmediğimiz huyları törpüleyip kendimize benzetmeye çalışırken aslında diğerimize ne kadar benzemeye başladığımızı/ artık en az kendimiz kadar birbirimizin de ne istediğini, ne hissedeceğini ne diyeceğini, neyi sevip neyi sevmeyeceğini bilmemizi/ birlikte film izlemenin keyfini/ birlikte uyumanın sıcaklığını/ sabah uyandığımızda birbirimizi görmenin mutluluğunu/ aynı çatı altında olmanın huzurunu/ birlikte olmanın güvenini anlatacak kelimeler var mıdır bilmiyorum?

Bu yüzden elini tutup, gülümsediğimde yine demek istediklerimi anlamış olacağını umuyorum sadece 🙂