Artık yoksun…

Artık yoksun.  Aslında hiç olmadın belkide!

Ben senin susuşlarına kelimelerimi ekleyip, aramızdaki o sağır edici sessizliğe kendi cümlelerimi yazdım. Sonra onların benim cümlelerim olduğunu unutup, çocuklar gibi inandım. Sen bile inanmazken kendine, benim inancım senin yaralarını sarar sandım. Aramızdaki uçurumlar aşılabilir diye boşuna çabaladım. Tek kişi kurduğum dünyada iki kişilik bir rüyaya daldım. Birlikte olunca kim olduğumuzu, nerede olduğumuzu unuturuz gibi saçma bir yalana aldandım.

Sen kaçtın! benim suretimde tüm korkularından kaçtın. Belkide en çok kendinden kaçtın.. Kendine söylediğin yalanlarla yüzleşmekten. O güçlü imajının arkasına sakladığın kabuk tutmamış yaralarından. İçindeki o büyümemiş çocuktan..

Ben nereye olduğunu hiç düşünmeden peşinden koştum. Her seferinde senin görünmez duvarlarına çarpıp boşuna yaralandım. Gurur yapmadım, sana hiç kızmadım. İlk kez düşünmeyi ve mantığı bir kenara bırakıp her seferinde yine kalkıp çabaladım. Sen o küçük çocuktan kaçtıkça, ben o küçük çocuğun peşinden daha cesurca, daha inatla, o çocuğun var olduğuna daha inanarak koştum.

Neden deme bana! Bazen bende soruyorum kendi kendime. Sonra, bu kez bırak neden ve niçinleri kenara diyorum. Sorma. Sorgulama. Mantık arama. Yarını, sonrası var mı? düşünme. O an’la mutlu ol. Sadece o an’da hissetiklerine inan. En derinde olanlara…

Ama pes ettim artık bende. Bak gözlerimi kapattığımda yüzünü bile hatırlamıyorum şimdi. O ciddi duruşuna inat, içindeki şımarık çocuğu görebildiğim gözlerin çoktan gitmiş. Hep susan dudaklarının kıvrımları silinmiş. Elimi tuttuğunda bir sözünle dünyanın öbür ucuna gidebileceğimi sandığım ellerin, ellerimi havada asılı bırakmış. Aramızdaki yarım yamalak sözler bizden bile hızlı uzaklaşmış.

Sağda solda birkaç kırık dökük anı, izlenememiş filmler, yürünememiş yollar, ıslanılamamış yağmurlar, hiç ayak basılmamış karlar ve uzaklarda çalan o müzik eşliğinde birkaç kadeh kalmış sadece.

Olsun!